Mijn diploma haalde ik aan de Academie voor Schone Kunsten in Turijn, scenografie (theatervormgeving). In de jaren daarna, bij het theatergezelschap voor scholieren en studenten in Turijn en bij het Opera theater van Turijn ging ik steeds meer houden van mijn vak. Met mijn verhaal over dit bijzondere beroep geef ik een beeld van wie ik ben als kunstenaar en ambachtsman.  

Theaterontwerp heeft twee kanten, allebei noodzakelijk voor de totaalervaring van de toeschouwer. Enerzijds is er de zeer technische kant, denk aan licht en beweging van het podium, aan de andere kant draait het om het decor, de mise-en-scene waarmee de illusie van werkelijkheid voor de toeschouwer wordt geschapen.  

In mijn beroep moet je veel over veel dingen weten, maar je hoeft niet in alles gespecialiseerd te zijn. Je moet kunnen schilderen, zonder schilder te zijn. Kunnen beeldhouwen zonder beeldhouwer te zijn en kennis van techniek hebben, zonder mecanicien te hoeven zijn. Waar je vooral goed in moet zijn is de transitie naar de illusie. Je moet je durven laten inspireren door de specifieke kenmerken van ruimte en materie en die verbinden met je eigen talent om de werkelijkheid te simuleren. Je bent de schepper van de illusie. Een paar meter lijkt honderden meters of kilometers. Zelfs de suggestie van ‘oneindigheid’ kunnen we realiseren in een ruimte zo groot als die van een theater.  

Het is het creëren van die illusie die mij inspireert en die past bij mijn fantasie en nieuwsgierigheid. Onbewust heb ik mijn vaardigheden ontwikkeld, steeds liet ik me instinctief leiden tot de volgende stap. Mijn mentale gereedschapskist raakte voller en voller en daaruit put ik om mijn fantasie te realiseren en illusie te creëren.